Super Junior - Gdy idzie do wojska (Leeteuk)

       Siedziałaś samotnie przy stole w kuchni, w dłoniach ściskając kawę, która już dawno wystygła. Nerwowo zerkałaś na zegarek - wskazówki poruszały się teraz tak szybko, że zaczynało cię to przerażać. To był ten dzień. Ten okropny dzień, który zarówno ty jak i Leeteuk odwlekał najbardziej jak się dało - jego wyjazd do wojska. To nie tak, że nie chciał - to był jego obowiązek i jako przykładny obywatel swojego kraju miał zamiar go wykonać. I był dumny z siebie, że może to zrobić.

- Leeteuk, pośpiesz się! - krzyknęłaś, ale brzmiało to raczej jak wołanie o pomoc. - Spóźnisz się! 

       Ze względu na grafik zespołu i funkcję jaką w niej pełnił, nie miał zbyt wiele czasu, żeby się spakować. Na początku nawet mu w tym pomagałaś, ale nie mogłaś znieść tego wszystkiego, widząc jak pakuje wszystkie potrzebne mu rzeczy, wasze wspólne zdjęcia i pamiątki. Czułaś się tak, jakby miał zniknąć niczym bańka mydlana i że nigdy już go nie zobaczysz...

- _____? - poczułaś jak jego ramiona oplatają cię od tyłu. - Nie przejmuj się. Zobaczysz, te dwa lata miną bardzo szybko...

- Wcale, że nie - zaprzeczyłaś smutno. - Wiesz o tym dobrze. 

Wiedziałaś, że dla niego tak wielka rozłąka również będzie bardzo bolesna, ale sam Leeteuk starał się tego nie okazywać. Nie chciał jeszcze bardziej utrudniać swojego wyjazdu. 

- _____, chodź tutaj... - szepnął, pomagając ci wstać z krzesła, po czym obrócił cię do siebie. Miałaś wielką ochotę przytulić się do niego i za nic go nie puścić. - Obiecuję, że będę do ciebie pisać i dzwonić, kiedy tylko będę mógł - zapewnił, patrząc na ciebie z czułością. 

Poczułaś jak w kącikach oczu, zbierają ci się łzy, ale postanowiłaś być dzielna. Dla niego.

- Obiecujesz? - chwyciłaś jego dłonie i spojrzałaś mu w oczy. 

Leeteuk roześmiał się cicho. 

- Czy kiedykolwiek cię okłamałem? 

Pokręciłaś głową nieco rozbawiona.

- Oczywiście, że nie - uśmiechnęłaś się. - Tylko...tylko obiecaj - poprosiłaś, bo wiedziałaś, że bez tej obietnicy nie będziesz spokojna.

- Obiecuję - przytulił cię mocno, a ty wtuliłaś się w niego najmocniej jak tylko potrafiłaś. 

       Nawet nie zauważyłaś, że po policzkach płyną ci łzy. Zauważył to. Otworzył usta, by coś powiedzieć, gdy gdzieś na zewnątrz, rozległ się dźwięk klaksonu. Wiedziałaś, że to po niego.

Razem ustaliliście, że rozstaniecie się w domu, żeby jeszcze bardziej wszystkiego nie komplikować - tak będzie najlepiej.

- Muszę iść... - szepnął cicho. Jego głos drżał.

- Oppa! - zapłakałaś. - Nie idź! - panika chwyciła cię za gardło. 

       Nie odpowiedział, tylko ujął twoją twarz w dłonie i pocałował ostatni raz. Pocałunek był szybki, ale tak czuły i pełny miłości, że przestałaś płakać i pośpiesznie oddałaś pocałunek. Gdy odsunął się od ciebie, zauważyłaś, że ma wilgotne oczy.

- Oppa... - widziałaś smutek i wahanie w jego oczach. Klakson ponownie zabrzęczał. Przyciągnął cię do siebie jeszcze raz.

- Gdy wrócę, będziemy już razem na zawsze... - szepnął ci do ucha. - Czekaj na mnie, arasso? 

Odsunęłaś się szybko od niego i spojrzałaś zaskoczona. Czy on właśnie...

- Leeteuk...co ty... - przyłożył ci palec do ust, uśmiechając się tajemniczo. Jego oczy błyszczały. Klakson zawył  po raz trzeci. 

- Saranghae... - pocałował cię przelotnie w usta, po czym wziął torbę i ruszył ku drzwiom. Już chwytał za klamkę...

- Leeteuk! 

Zamarł, odwracając się zaskoczony.

- Tak? 

- Saranghaeyo...    

Wyszczerzył się w twoim kierunku, mówiąc bezgłośne "I Love You".

 Prośby o konkretne scenariusze, proszę pisać w komentarzach :)