Teen Top - Gdy za nim tęsknisz (L.Joe)

          Ślęczałaś przed komputerem, niemal wlepiając nos w ekran monitora. Jak mogłaś tego nie zauważyć? No jak? Chyba oślepłaś albo postradałaś zmysły, że jego twarz nic, a nic ci nie mówiła... Tak, to był on. L.Joe z Teen Top. Lee Byonghyun. Twój Joe...

          Skąd go znasz? Ty również mieszkałaś kiedyś w Ameryce, zaledwie kilka domów dalej. Byliście nastolatkami, jeszcze dzieciakami, które nie odchodziły od siebie ani na krok, niczym zakochana para, obiecująca sobie, że będziecie razem już na zawsze. Ale niestety wszystko potoczyło się inaczej. A to wszystko było twoją winą. Joe - bo tak wszyscy na niego mówili, niczym nie zawinił.

          Teraz też oglądałaś teledysk Teen Top, który polecił ci Youtube i wręcz miałaś łzy w oczach. Szczerze? Jakoś nigdy specjalnie nie zainteresowałaś się tym zespołem, a szkoda. Gdybyś to zrobiła, z pewnością poznałabyś go już wcześniej. Poza tym...nigdy nie przypuszczałaś, że twój były chłopak znajdzie się w zespole! Byłaś szczęśliwa z tego powodu, cieszyłaś się, że udało mu się wygrać życie. Niestety, wyrzuty sumienia bardzo szybko gasiły ten entuzjazm, a oglądany teledysk "I Wanna Love" mówił ci, że Joe wciąż pamiętał o twoim postępku... Ta piosenka...i cały jej tekst...był o Joe. O Tobie. O Was. Byłaś o tym przekonana.

         
Próbowałaś zapomnieć o tym, że to zobaczyłaś, ale nie mogłaś. Dzień w dzień przyłapywałaś się, że o nim myślałaś jeszcze bardziej, niż przez ostatnie lata, wspominałaś najlepsze fragmenty z tamtego okresu, wchodziłaś w internet, przeglądając jego zdjęcia i szukając informacji o nim i o zespole, przez co zaczęłaś się w to wszystko wkręcać. Zupełnie nie wiedziałaś po co. Ale to było silniejsze od ciebie. Próbowałaś dostosować swój czas do grafiku zespołu, by chociaż na chwilę go zobaczyć. Nie ważne było miejsce, czy ujrzysz go na ulicy czy pod wytwórnią czy może na jakimś fansign'u. Miałaś cichą nadzieję, że może wtedy wyrzuty sumienia, które cię gryzły przez tyle lat, odejdą i odnajdziesz spokój.

- _____, przestań, bo się pochorujesz - przyjaciółka zaczęła się o ciebie martwić.

- Nie przesadzaj.

- Pochorujesz się, mówię ci.

- Chcę tylko wiedzieć dokładnie kiedy i gdzie będzie następny fansing, bo na ostatnim było totalne szaleństwo i nie miałam okazji, by do niego podejść, to wszystko - odparłaś tylko, nie odrywając wzroku od komputera.

- Jasne... - czy właśnie w jej głosie wyczułaś obrazę? Zmusiłaś się do chwilowego "opuszczenia" świata internetu, obracając się w jej stronę na obrotowym krześle.

- _____, nic mi nie będzie - przekonywałaś.

- Czy ty siebie słyszysz? - przyjaciółka postanowiła ci wreszcie wyperswadować te głupie pomysły. - Od tygodni nic nie robisz, tylko "śledzisz" Joe...

- Dla ciebie L.Joe - wymamrotałaś. Ta ksywka nie była dla wszystkich.

- Nieważne! Zejdź z puszystej chmurki na dół! Obudź się dziewczyno, to rzeczywistość - powiedziała brutalnie i musiałaś przyznać, że zrobiło ci się trochę przykro. - L.Joe jest teraz gwiazdą, ciężko ci będzie go spotkać, a nawet jeśli ci się to uda, to co zrobisz? A jak cię pozna? Chcesz usłyszeć kolejne kilka gorzkich słów z jego strony? To w końcu TY go zostawiłaś...

- _____, przestań... - spuściłaś głowę. To brzmiało tak okrutnie...

- Chcę ci przegadać do rozsądku, bo tylko ja mogę to zrobić - podeszła bliżej, żeby cię przytulić. - Zapomnij o nim, bo tylko sobie zaszkodzisz _____.

          Rozpłakałaś się w jej objęciach. Dlaczego życie musiało być takie trudne? Może popełniłaś błąd, racja. Nie powinnaś się w to wszystko angażować, bo właśnie uświadomiłaś sobie, że strasznie za nim tęskniłaś i chciałabyś cofnąć czas, by móc wszystko zmienić. 

- Chciałabym go tylko jeszcze raz zobaczyć! - wychlipałaś. Pewnie i tak cię nienawidził, albo nie pamiętał. Może i dobrze.

- Wiem _____, wiem - pocieszenie było teraz czymś, czego akurat potrzebowałaś. 

          Twoja przyjaciółka była jedyną osobą, która wiedziała o tym, że znałaś L.Joe, który teraz jest uwielbiany przez tysiące fanek. Na początku nie chciała ci uwierzyć, bo myślała, że jesteś skrytą fanką, a taki fakt ciężko udowodnić, ale widząc wasze wspólne zdjęcia, była w szoku. Nie popierała jednak twojego zachowania, bojąc się, że będziesz żyć przeszłością, zamiast skupiać się na teraźniejszości jak i przyszłości.

          Kilka dni później, zmieniła jednak zdanie, a raczej zmiękła dzięki twojej upartości, gdy Teen Top miało nagrywać występ w Music Bank. Stałyście w chyba kilometrowej kolejce, by dostać się do środka. Byłaś podekscytowana, serce waliło ci jak oszalałe ze szczęścia i nerwów, a twoja przyjaciółka zaś, marudziła, że bolą ją nogi. Ale nic nie mogło ci popsuć humoru. Nic.

Gdy udało wam się w końcu zająć miejsca, z niecierpliwością oczekiwałaś występu nie tylko Teen top, ale także innych zespołów.

- Cieszę się, że zgodziłaś się ze mną tu przyjść - szepnęłaś jej na ucho z uśmiechem.

- A ja mam nadzieję, że nie będę tego żałować - odparła, patrząc na ciebie uważnie. 

- Nie będziesz - zapewniłaś. Po występie i powrocie do domu, obiecałaś sobie, że skończysz z tym cyrkiem i zapomnisz o Joe...

          Nagranie przebiegały świetnie. Poznałaś nowe zespoły, które natychmiast przypadły ci do gustu, czasem zdarzały się zabawne wpadki, przez co trzeba było nagrywać jeszcze raz. Prawie zapomniałaś, że przyszłaś tutaj tylko z jednego powodu. A raczej z powodu jednej, konkretnej osoby... Na samą myśl zrobiło ci się niedobrze, bo ocknęłaś się z "muzycznego stanu" i zdałaś sobie sprawę, że stresowałaś się bardziej, niż przed jakimkolwiek egzaminem. A przecież zobaczysz go z pewnej odległości, nie z bliska... 

- Muszę iść do łazienki - oznajmiłaś podenerwowana.

- Teraz? - jęknęła twoja przyjaciółka, bo choć nie chciała tu przychodzić, teraz fangirl'owała, bo występowali jej ulubieńcy.

- Tak, teraz!

- Mam iść z Tobą?

- Nie, poradzę sobie - uśmiechnęłaś się blado, po czym wstała i opuściłaś salę.

          Na zewnątrz w białym korytarzu, poczułaś się lepiej. Muzyka dudniąca zza drzwi, wydawała się być teraz strasznie odległa. W sumie to nie wiedziałaś, po co w ogóle wyszłaś, bo nie miałaś najmniejszej ochoty udać się do łazienki. A może wyszłaś po to, by przeczekać kolejny występ, nawet jeśli to miałby występować Joe? Tylko czy nie będziesz tego żałować?

Przechadzałaś się korytarzem i by nieco uspokoić swoje nerwy, zaczęłaś wędrować po całym budynku. Nie miałaś zielonego pojęcia, że jest w nim aż tyle korytarzy z tyloma drzwiami! Ciekawe, co w nich jest? 

          Nagle jedne z nich się otworzyły i wyszedł z nich jakiś mężczyzna ze słuchawkami na uszach, wyraźnie wkurzony. Zanim zdążyłby cokolwiek powiedzieć czy zrobić, rzuciłaś się do ucieczki. To był impuls. Może nie powinnaś tutaj wchodzić? Mniejsza z tym. Biegłaś przed siebie, chcąc wrócić do sali, ale labirynt korytarzy ci na to nie pozwalał. Po minucie czy dwóch już kompletnie zgubiłaś orientację w terenie. Gdzieś daleko za sobą słyszałaś podniesione głosy, więc uciekałaś dalej. Bałaś się, że może weszłaś gdzieś, gdzie nie powinnaś i tym samym pociągniesz za sobą jakieś konsekwencje, ale przecież nie zrobiłaś tego specjalnie! Tylko się zgubiłaś, byłaś niewinna!

          Szarpnęłaś za jakieś drzwi, które z trudem się otworzyły, ale się udało i szybko weszłaś w kolejny korytarz, który wyglądał tak samo jak pozostałe. Czułaś się jakbyś była myszką gonioną przez kota i musisz szybko się gdzieś schować, by uniknąć...kary. Schowałaś się za najbliższą ścianę, kiedy tuż przed sobą usłyszałaś głosy, które były coraz bliżej. Wydawały ci się strasznie znajome...

- Pośpiesz się hyung!

- Arasso! Tylko po coś wrócę!

          Odczekałaś chwilę. Kroki ucichły, głosy również. Poczułaś się taka...samotna w tym wielkim budynku. Teraz to już z całą pewnością zgubiłaś się na amen, a ty akurat musiałaś być taką idiotką, żeby stracić orientację w terenie. Co by było w lesie? Chyba pożarłyby cię wilki...

Ruszyłaś dalej, powoli, rozglądając się po ścinach, mając nadzieję, że może na nich będzie coś, co wskaże ci drogę do punktu wyjścia. Mogłabyś się wrócić i po sprawie, ale...miałaś małego stracha. Jeszcze cię zaaresztują i co wtedy? Byłaś zdana sama na siebie. Przecież to ogromny budynek, na pewno posiadał jakieś wyjścia awaryjne czy coś w tym stylu...

          Twoją uwagę przykuła biała tabliczka z nazwą i hasłem, które okazały się być danymi do wi-fi. Po co ktoś powiesił to w korytarzu? Bezsens... Miałaś dosyć tego błądzenia. Odwróciłaś się i wtedy stało się coś, co sprawiło, że zobaczyłaś najprawdziwsze, komiksowe gwiazdki przed oczami. Nawet nie zdążyłaś skupić się na bólu, bo boleśnie upadłaś na tyłek, pewnie porządnie go sobie obijając. Usłyszałaś czyjś spanikowany głos, ale wydawał ci się być strasznie odległy. Nie mogłaś go zarejestrować w obolałej głowie, więc otworzyłaś oczy. 

          Jeśli los sobie z ciebie żartował, to jego żart był naprawdę...trafiony. Nad Tobą jak skamieniały stał L.Joe, który jakby na moment zawiesił się pomiędzy przeszłością, a rzeczywistością. Gdybyś go nie znała, śmiało mogłabyś stwierdzić, że mocne i porządne dostanie w twarz drzwiami, byłoby pretekstem do wszczęcia awantury. Dopiero teraz poczułaś, że czoło chyba zaczęło żyć własnym życiem, puchnąc. Jak ty się pokażesz ludziom?! Na samą myśl o tym, jęknęłaś z bólu, chwytając się za głowę.

- _____? - och, wciąż pamiętał twoje imię? Naprawdę?

- Ne?

- Jak tu weszłaś? 

- Mollayo...

- _____...

- Moje czoło...

          Chłopak nie miał zielonego pojęcia, co robić. Spoglądał to na ciebie, to gdzieś w punkt za twoimi plecami. Znałaś go. Wiedziałaś, że nie chciał cię tak zostawiać, nie po tym jak z hukiem zupełnie nieświadomie przywalił ci drzwiami. Miał dobre serce.

- Muszę iść... - wymamrotał, po czym zagryzł wargę, walcząc ze sobą. - Aish! Wstawaj! - dodał nieco rozdrażniony, po czym szybko chwycił cię za ręce, podciągając w górę.

Zanim zdążyłaś zorientować się co robi, wciągnął cię do jakiegoś pomieszczenia. Nogi miałaś jak z waty, nie tylko dlatego, że byłaś na wpółprzytomna, ale też z powodu jego bliskości. Z niezwykłą stanowczością, ale i delikatnością wepchnął cię do jakiegoś mebla.

- Siedź tu - rozkazał. - Arasso? - nie rozumiałaś po co i dlaczego, ale pokiwałaś głową nieśmiało. L.Joe przez chwilę patrzył na ciebie, a jego oczy migotały w ciemności. Przymknął lekko drzwi, byś miała dostęp do powietrza, po czym opuścił pokój.

Rozejrzałaś się i choć było ciemno, szybko zrozumiałaś, gdzie właśnie siedziałaś. Ubrania otaczały cię z każdej strony. Gdzie ty byłaś? W Narni? Nie, w szafie... A to głupek!

          Nie wiedziałaś, ile czasu przesiedziałaś w tej szafie, ale na pewno sporo. Słyszałaś głośną muzykę, oklaski i piski fanek. I wtedy zdałaś sobie sprawę, że zostawiłaś tam przyjaciółkę. Samą. Pewnie się martwiła i zastanawiała się, gdzie cię wcięło! Sięgnęłaś po telefon i wystukałaś kilka słów, by cieszyła się występami i że zobaczycie się później, nie zdradzając jej jednak szczegółów. Dotknęłaś bolącego czoła, ale szybko tego zaprzestałaś, bo bolało niemiłosiernie. Jak Joe mógł tak po prostu wcisnąć cię do szafy i pobiec na nagrania i zostawić cię tak po prostu z bólem, który wręcz rozsadzał ci czaszkę? A co jak dostaniesz jakiegoś wstrząsu mózgu czy coś?! Przez szparę w drzwiach widziałaś światło i teraz mogłaś śmiało stwierdzić, że to poczekalnia i zarówno garderoba Teen Top. Przez chwilę rozważałaś, żeby opuścić kryjówkę i poszukać czegoś, co uśmierzy twój ból, ale w każdej chwili ktoś mógł wejść do środka i co wtedy? Pomyślą, że jesteś jakąś psychofanką i coś kombinujesz. Lepiej siedź i się nie ruszaj. Czekając, zatonęłaś we wspomnieniach.

***

          Wracaliście ze szkoły, trzymając się za ręce. Żółty autobus Was wyminął i pojechał dalej, ale Wam się nie śpieszyło. Nie mieliście daleko do domu, ba mieszkaliście prawie obok siebie. Było strasznie upalne popołudnie, byliście zmęczeni po długich zajęciach, ale mimo to mieliście wesołe uśmiechy na twarzach. Ktoś powiedziałby, że chyba postradaliście zmysły, by po tylu testach można było się uśmiechać, ale nie wy. A dlaczego? Bo mieliście siebie.

- To nie fair...

- Co jest nie fair? - zapytał Joe rozbawiony, patrząc na ciebie figlarnie. Wolną dłonią poprawił sobie torbę, która miał na ramieniu.

- Dostałam *F, rozumiesz? F! - chociaż starałaś się tym nie przejmować, bo pogoda była na to zbyt piękna, teraz wybuchłaś.

- Ja dostałem *A...

- No właśnie! A przecież uczyliśmy się razem, pamiętasz? - przypomniałaś mu. Więc jak to możliwe, że on zdał test niemal wzorowo, a ty oblałaś?

- Poprawisz to, pomogę ci - natychmiast się zaoferował. Posłał ci jeden ze swoich uroczych uśmiechów.

- Kujon jesteś - burknęłaś. - Dostajesz same wzorowe oceny. Jak ty to robisz? - musiałaś poznać jego sekret.

- Tajemnica...

- Ej no, powiedz mi! - złożyłaś dłonie jak do modlitwy. - Muszę to zdać, bo inaczej rodzice mnie uziemią aż do trzydziestki, jeśli najpierw nie zabiją albo zakopią żywcem...

          Chłopak parsknął śmiechem. Zmierzyłaś go morderczym wzrokiem. Co w tym śmiesznego? Twoja przyszłość naprawdę zapowiadała się czarno, jeśli bardziej się nie przyłożysz do nauki. Poza tym...to nie tak, że uciekałaś od szkoły. Po prostu przyswajanie wiedzy szło ci nieco opornie i potrzebowałaś kogoś, by ci pomógł, wyjaśnił...Joe był twoim korepetytorem, ale efektów jakoś nie było widać.

- Chyba muszę zmienić korepetytora... - wymamrotałaś. - Ten latynos, Miguel jest całkiem dobry w angielskim, matematyce - zaczęłaś wyliczać na palcach całkiem poważnie. - ...historii, chemii...

- Przestań! - Joe zirytował się troszeczkę. - To JA jestem twoim chłopakiem, więc to JA będę cię uczyć, a nie jakiś Miguel... - ktoś tu chyba był zazdrosny! 

- Jakoś efektów nie widać - pokazałaś mu język. Uwielbiałaś się z nim droczyć. Zdenerwowany Joe był uroczy.

- Oj uwierz mi, że szybko zmienisz zdanie - był teraz zdeterminowany, bylebyś tylko nawet przypadkowo nie zagadała do kolegi z waszej klasy. - Jutro. U ciebie - zaznaczył stanowczo.

- A czemu u mnie? - zamrugałaś zdziwiona. Zawsze siedzieliście w jego domu, w jego pokoju, bo raz, że mieliście tam bliżej ze szkoły, a dwa, że mieliście pretekst, by dłużej ze sobą pobyć, bo Joe odprowadzał cię do domu.

- Bo...

- Bo? - dopytywałaś zaciekawiona. Joe patrzył teraz na ciebie jak zahipnotyzowany. Nachylił się nad Tobą.

- Bo u mnie zawsze jesteśmy sami i nie mogę się oprzeć, by cię nie pocałować - wymruczał ci do ucha. Zarumieniłaś się odrobię, przez co zachichotał. - A u ciebie zawsze musimy mieć otwarte drzwi, a w dodatku twoja mama przechodzi obok nich pod byle pretekstem, podglądając nas.

- No i co z tego? - nie rozumiałaś do czego zmierzał.

- Będę mógł, a nawet będę musiał skupić się na UCZENIU cię, a nie PATRZENIU na ciebie, inaczej twoja mama mnie zabije - skwitował teraz już kompletnie rozbawiony swoją spostrzegawczością. Nie mogłaś się nie roześmiać.

***

          Wyrwałaś się z tego cudownego wspomnienia. Przez chwilę znów poczułaś się tak lekko, tak szczęśliwa, tak zakochana...i taka zła na samą siebie, że to wszystko zniszczyłaś. Westchnęłaś ciężko, zastanawiając się, czy chłopak po kilku latach chociaż po części zapomniał o bólu, który mu zafundowałaś...Nie chciałaś tego, ale los chciał inaczej. Tak samo jak fakt, że teraz postawił Was w tej sytuacji. Przecież w życiu nic nie dzieje się bez przyczyny, prawda?

          Pozostawiona sama w sobie, z wyrzutami sumienia, gryzłaś się i niemal rwałaś sobie włosy z głowy, czując się jak najgorszy człowiek na ziemi, bez serca. Dlaczego zachciało ci się chodzić po korytarzach? Dlaczego nie mogłaś ustać w miejscu?

          Trzask. Głośne śmiechy i kroki. Zamarłaś, nie wiedząc, co robić. Zostać, tak jak ci kazał Joe, czy może opuścić tę kryjówkę? Chyba o tobie nie zapomniał? Nie, nie mógłby! Właśnie rozważałaś wszystkie za i przeciw, gdy nagle drzwi szafy, otworzyły się niespodziewanie. Ktoś krzyknął, więc zrobiłaś to samo. No i musiałaś przyznać, że trochę się przestraszyłaś...

- Hyung! W szafie jest jakaś dziewczyna!

- Maknae, co ty za głupoty gadasz? 

- Mówię serio!

          Kolejny trzask drzwi i szybkie, pośpieszne kroki. I dobrze wiedziałaś czyje. Znałaś swojego byłego chłopaka tak bardzo, że nawet znałaś dźwięk stawianych przez niego kroków. Śmieszne? Może trochę. Wygramoliłaś się w końcu z szafy, mrużąc oczy, które przecież przez dłuższy czas były przyzwyczajone do ciemności. I wtedy Wasze spojrzenia się spotkały. Joe stał trochę w tyle, za swoimi przyjaciółmi z zespołu, patrząc na ciebie, jakby z ulgą? Bał się, że uciekniesz? Nie zrobiłabyś tego, nawet gdybyś chciała, bo twoje nogi w akcie desperacji, przyrosły do podłogi.

- Annyonghaseyo! - przywitałaś się nieco zakłopotana, kłaniając się lekko. Po raz pierwszy spotkałaś się twarzą w twarz z całym zespołem, ale nie to było teraz ważne.

Chłopcy grzecznie cię przywitali, wciąż zdezorientowani. No i wpatrywali się w ten jeden, jedyny punkt na twoim czole. Oh, prawie zapomniałaś o spuchniętym czole.

- Co ci się stało? - zapytał przerażony Niel. Spojrzałaś na Joe, niepewna, co odpowiedzieć. Ten już otwierał usta, ale...

- Wiem, kim jesteś! - zaczął najmłodszy, Changjo. Zmarszczyłaś brwi, nie rozumiejąc. - Jesteś byłą dziew...mpfmf! - urwał, bo Joe nie dał mu dokończyć - zasłonił mu usta własną dłonią.

- Nie krzycz! Pół budynku cię usłyszy! - warknął, wyraźnie zły.

- To ja może lepiej pójdę... - wymamrotałaś cicho, widząc, jakie zamieszanie się zrobiło. 

- _____, zostań - twoje serce podskoczyło, gdy twoja była miłość, zatrzymała cię w miejscu, chwytając za ramię.

I co teraz?

***

          Siedziałaś w jednym z hotelowych pokoi, kompletnie zagubiona. W co ty się w ogóle wpakowałaś?! Myślałaś, że po tym incydencie z drzwiami, każde z Was, i ty i Joe, rozejdziecie się w dwie strony i koniec, a tu proszę... Nawet nie wiesz, kiedy Joe wcisnął menadżerowi tanią bajeczkę, że jesteś jego kuzynką z Ameryki, która przyleciała się z nim zobaczyć. I tak oto, udając **coordi noonę, znalazłaś się w tym cholernym hotelu, gdzie tuż za ścianą obok ciebie, dzielił pokój Joe razem z kolegą...Z C.A.P'em, tak? Ten ich menadżer musiał być okropnie naiwny i głupi, że w to wszystko uwierzył...

          Czułaś, że źle postępujesz, będąc tak blisko niego. Owszem, wcześniej sama tego chciałaś, ale teraz bałaś się, bo nie rozumiałaś całej tej sytuacji. Po co zaciągnął cię aż tutaj? Przecież cię nienawidził, prawda? Poza tym, jak miałaś tutaj przenocować? Nawet nie miałaś nic ze sobą! Nic oprócz komórki, portfela i...szminki. Nie mogłaś też ani na krok wyjść z pokoju, bo obiecałaś to menadżerowi. Nie mogła się zrobić afera, a jak wiadomo, nawet maleńki, tyci szczególik mógłby to rozpętać. Oczami wyobraźni już to widziałaś: 

"Nieznajoma dziewczyna razem w hotelu z Teen Top! Czy to dziewczyna któregoś z członków zespołu?!"

- Chcę wrócić do domu... - westchnęłaś ciężko, patrząc w lustro. Twoje czoło wyglądało już lepiej, ale pewnie gdyby nie okłady, byłoby znacznie gorzej.

          Rozległo się ciche pukanie. Zdziwiło cię to niezmiernie, w końcu była już dosyć późna godzina. Niechętnie zeszłaś z łóżka, kończąc swoje beznadziejne przemyślenia, otwierając drzwi. Zamrugałaś zaskoczona.

- Co ty tu...

Zanim zdążyłabyś dokończyć swoje pytanie, Joe był już w środku. Posłałaś mu zirytowane spojrzenie. Co on sobie wyobrażał, nachodzić cię o tej godzinie? Mało już ci namieszał w dzisiejszym dniu?

- Czego chcesz? - rzuciłaś. 

Wiedziałaś, że takim zachowaniem mogłaś go urazić, ale byłaś zbyt zmęczona, by o tym myśleć. Byłaś głodna, spocona i zmęczona. W dodatku znajdowałaś się w jakimś durnym, drogim hotelu i nie miałaś przy sobie praktycznie żadnych rzeczy osobistych. To naturalne, że byłaś wkurzona.

          L.Joe spojrzał na ciebie z wyrzutem, po czym zacisnął usta w wąską linię. Najwyraźniej powstrzymywał się, by nie powiedzieć czegoś głupiego. Wyciągnął rękę w twoją stronę. Trzymał w niej jakieś zawiniątko.

- Co to? - zapytałaś, krzyżując ramiona. Może i zachowywałaś się teraz jak urażona księżniczka, ale trudno. Nie chciałaś tu być.

- Piżama? - Joe uśmiechnął się zmieszany. - Weź to. Wiem, że nie masz w czym spać, więc... - odchrząknął, wciąż trzymając jakąś długą bluzę.

- Komawo - wzięłaś swoją nową piżamę od niego, uśmiechając się blado. To było naprawdę miłe z jego strony. 
Nastąpiła niezręczna cisza, podczas której to patrzyliście się na siebie, to zerkaliście na ściany. Serce biło ci niespokojnie. Nie wiedziałaś, co powinnaś powiedzieć, choć rozum podpowiadał ci, żeby wyjaśnić pewne sprawy, które w pewnym sensie były niewyjaśnione. To była ta szansa, ale chyba ją zmarnujesz... 

- Pójdę się przebrać... - mruknęłaś w końcu, odwracając się.

- _____, porozmawiajmy - te słowa sprawiły, że momentalnie się zatrzymałaś. 

- Mamy o czym? - wyrzuty sumienia wróciły i tak bardzo raniły twoje serce jak małe, ostre nożyki.

- ______, jebal - w jego głosie usłyszałaś determinację, więc spojrzałaś na niego. - Potrzebuję tego, nawet nie wiesz jak bardzo... - jego twarz była wykrzywiona w bólu, przez co poczułaś się, jakby czas nagle cofnął się do tyłu.

***

- Co?!

- Słyszałaś _____ - twój ojciec westchnął ciężko. - Pakujemy się i wracamy do naszego ojczystego kraju - do Korei.

- Ale dlaczego? Nie chcę wyjeżdżać! - tupnęłaś nogą, chcąc wyrazić swój sprzeciw. - Ja zostaję!

- Jedziemy wszyscy _____, zrozumiałaś?

- Mamo! - próbowałaś jakoś się ratować.

- Przykro mi kochanie - kobieta pokręciła głową bezradnie. - Oferta, którą dostał ojciec jest bardzo korzystna dla nas wszystkich - wyjaśniła spokojnie, choć było widać, że jej również nie jest na rękę ten wyjazd. - Firma podupada i niedługo ojciec zostanie bez pracy, a my już ledwo wiążemy koniec z końcem...

          Nie mogłaś już dłużej tego słuchać. Rozgoryczona i wściekła, popędziłaś do swojego pokoju. Rzuciłaś się na łóżko i po prostu zaczęłaś płakać. Nie chciałaś stąd wyjeżdżać! Miałaś tutaj szkołę, koleżanki...i Joe. Na samą myśl o nim, momentalnie przestałaś szlochać. Jak mu o tym powiesz? Nie chciałaś się z nim rozstawać, dlaczego los był dla ciebie taki okrutny?

          Do wyjazdu pozostało kilka dni. Nie wiedziałaś, co robić. Nie wiedziałaś, jak o tym powiedzieć swojemu chłopakowi. Nawet nie chciałaś sobie tego wyobrażać. Codziennie obiecałaś sobie, że zrobisz to następnego dnia, ale im bliżej było do wyjazdu, coraz trudniej było ci o tym powiedzieć. Każdego wieczora ćwiczyłaś przed lustrem formułkę pożegnalną, a w rzeczywistości, gdy siadałaś obok niego w autobusie, nie puściłaś pary z ust. Najgorsze w tym wszystkim było to, że wiedzieli o tym wszyscy, tylko nie Joe...

          Dzień przed wyjazdem, Joe wciąż nie wiedział, że już następnego dnia, gdy jadąc do szkoły, autobus podjedzie pod twój dom, nikt z niego nie wyjdzie, a miejsce przy oknie, które codziennie dla ciebie zajmował, pozostanie puste już na zawsze. Na samą myśl, gdy o tym myślałaś, chciało ci się płakać. Joe jakby to wyczuł.

- Hej... - zagadnął, dotykając twojej twarzy. - Coś się stało? - zatrzymał się nagle, puszczając twoją dłoń. Byliście prawie pod twoim domem - znów cię odprowadzał.

- Nie - skłamałaś gładko, uśmiechając się wesoło. - Jestem po prostu zmęczona, to wszystko - chłopak łatwo połknął tę wymówkę, bo kto nie byłby zmęczony po ośmiu godzinach zajęć?

- Ja też - westchnął lekko, po czym znów objął twoją dłoń i ruszyliście powoli. - Ale to nic - wzruszył ramionami. - W szkole jest ciężko, ale jeśli po nich, mogę trochę pobyć z Tobą, nic mi już nie jest do szczęścia potrzebne - wyszczerzył się. I jak go tu nie kochać?

          Przez chwilę szliście w ciszy. Każde z Was pogrążyło się we własnych myślach. Joe był taki szczęśliwy, uśmiechnięty. Nie chciałaś tego burzyć. Ale...

- Muszę ci coś powiedzieć... - mruknęłaś cicho, znów się zatrzymując.

- Ja też! - naprawdę oboje powiedzieliście to w tym samym momencie?

- Ty pierwszy - odparłaś szybko.

- Nie, ty pierwsza!

- Ty!

- Nalegam! - roześmiał się.

- Po prostu to powiedz! - trzepnęłaś go żartobliwie w ramię, by zaczął wreszcie gadać.

- Dobrze, dobrze! - uśmiechnął się szeroko. - No więc... - odchrząknął. - Przygotowałem coś na jutro...ale jeszcze muszę to dokończyć - zmarszczyłaś brwi. O czym on mówił?

- Na jutro? - zapytałaś głupio. W myślach gorączkowo zaczęłaś myśleć, co też jutro jest za dzień, a gdy wreszcie zdałaś sobie z tego sprawę, co to za DZIEŃ aż ci się słabo zrobiło. - Och...

- Chyba nie zapomniałaś, prawda? - zapytał podejrzliwie, mrużąc oczy, gotów się obrazić. - Zwykle to dziewczyny pamiętają o takich dniach, a Wy myślicie, że my nie mamy do tego pamięci...

- Oczywiście, że wiem, co to za dzień - znów skłamałaś, czerwieniąc się lekko. Joe parsknął śmiechem, widząc twoją reakcję.  - Chciałaś coś mi powiedzieć, prawda?
- Och...już...nieważne - zbyłaś go, a on sam nie dopytywał.
Po raz kolejny chwycił cię za dłoń, odprowadzając cię pod drzwi.

          W nocy nie mogłaś spać. Spoglądałaś na swój pokój, którego większości rzeczy, stały już w pudłach pod ścianą. Czułaś się jak ostatni tchórz, że nie wyjawiłaś swojemu chłopakowi tego, że nazajutrz, wcześnie rano masz samolot i opuszczasz ten kraj, dlatego też, zostawiłaś mu wiadomość. Wmawiałaś sobie, że tak będzie lepiej, bo nie zniesiesz pożegnania. Wiedziałaś, że Joe będzie załamany, ty będziesz płakać i za nic nie będziecie mogli się rozstać. Tak będzie łatwiej i dla niego i dla ciebie. Nie chciałaś go krzywdzić, choć wiedziałaś też, że nie mówiąc mu o tym prosto w twarz, skrzywdzisz go bardziej, zrywając z nim przez kawałek kartki papieru... Joe zawsze rano, spoglądał do plecaka, czy aby na pewno wszystko wziął, a wtedy...wtedy dowie się wszystkiego.

          Ranek był chyba najbardziej potwornym rankiem w całym twoim życiu. Na samą myśl, że już za godzinę opuścisz to miejsce, robiło ci się niedobrze. Zastanawiałaś się, czy Joe może wstał wcześniej i już przeczytał twoją wiadomość i cię nienawidzi czy może wciąż smacznie śpi. Miałaś nadzieję na to drugie, bo wtedy już go nie zobaczysz. Ale gdy usłyszałaś niecierpliwy dzwonek do drzwi i uporczywe stukanie...

- To do mnie, otworzę! - krzyknęłaś na cały dom, by nikt oprócz ciebie nie kwapił się do zejścia na dół. Jeszcze tylko tego brakowało, by rodzice się do tego mieszali...

Drżącymi rękoma, przekręciłaś zamek i nacisnęłaś klamkę. Takiego widoku się nie spodziewałaś. Prędzej oczekiwałaś tego, iż Joe będzie na ciebie wściekły do granic możliwości, ale nie tego, że będzie...płakał. Widząc go w takim stanie, zdałaś sobie sprawę, do czego twoje tchórzostwo doprowadziło... Niewiele myśląc, trzasnęłaś drzwiami i pociągnęłaś go w kierunku ogrodu. 

- Czemu nic mi nie powiedziałaś?! - zawołał, gdy już dotarliście na miejsce. Spuściłaś głowę, starając się nie płakać, ale nie mogłaś. I tak czułaś się już źle, a teraz było jeszcze gorzej.

- Przepraszam...

- Przepraszam? - zapytał zirytowany, po czym cisnął dopiero co przeczytaną kartką o ziemię. - Tylko tyle mi powiesz? Przepraszam?

- Nie wiedziałam, jak ci o tym powiedzieć... - zaczęłaś łamiącym się głosem.

- Więc uznałaś, że najlepiej będzie, jak nic nie będę wiedział? Że wyjedziesz bez pożegnania, tak po prostu? - wyrzucał z siebie te słowa wyraźnie rozżalony. Nie był wściekły, ale rozgoryczony, że zataiłaś przed nim coś tak ważnego. - Wszyscy o tym wiedzieli! Wszyscy! A ja głupi dowiedziałem się dzisiaj rano!

- Naprawdę chciałam...

- Powiedz mi _____. Źle cię traktowałem? - zapytał cicho. Już nie płakał, ale jego policzki błyszczały od łez, a oczy były puste, choć zawsze pełne energii i błyszczące.

- Nie! - zaprzeczyłaś natychmiast. - Po prostu nie lubię pożegnań! - teraz to ty płakałaś. Joe oddychał szybko, patrząc na ciebie, wyraźnie zraniony.

- Więc wygodniej ci było zerwać ze mną pisemnie, zamiast mi o tym powiedzieć prosto w twarz? - jego ton był teraz oschły i zimny. Zaskoczyło cię to tak bardzo, że zamarłaś i zerknęłaś na niego, zszokowana. Jeszcze nigdy nie słyszałaś takiego tonu w jego głosie. Nigdy. Nie odpowiedziałaś, bo kompletnie nie wiedziałaś, co mu odpowiedzieć.

- Nie musiałaś tego robić, nie musiałaś ze mną zrywać...

- To koniec, Joe, nie rozumiesz tego? - zapytałaś ze złością, bo byłaś już zła na samą siebie. - Wyjeżdżam i już nigdy nie wrócę...

- I co z tego! To tylko inny kraj, zawsze możemy się ze sobą jakoś skontaktować... - próbował Was uratować.

- To jakby drugi koniec świata, Joe... - pokręciłaś głową. To nie był durny film, gdzie dwójka kochanków musi się rozdzielić, ale mimo wszystko chcą być razem i utrzymują ze sobą kontakt telefoniczny i internetowy. To był prawdziwy świat...

- Dlaczego to robisz? - jęknął błagalnie. - Dlaczego za wszelką cenę chcesz wszystko zniszczyć?

- Bo tak będzie lepiej - upierałaś się przy swoim. - I dla ciebie i dla mnie. Nie chcę byś cierpiał...

- Już cierpię, nie widzisz tego! - w oczach Joe znów zaczęły się pojawiać łzy. Łzy bezsilności, bo wiedział, że cokolwiek powie i zrobi, ty i tak postawisz na swoim. Nic nie mógł zrobić i to go najbardziej bolało.

- Proszę - prosiłaś, bo nie mogłaś tak po prostu patrzeć na jego łzy. - Proszę, nie utrudniaj tego Joe...

          Chłopak westchnął ciężko, po czym przykucnął i przyłożył obie dłonie do twarzy. Wiedziałaś, że w ten sposób próbował uporać się z tą beznadziejną sytuacją. Trwało to kilka sekund. Gdy wstał, spojrzał na ciebie ze złością.

- Joe? - przełknęłaś ślinę.

- Myślałem, że naprawdę coś dla siebie znaczyliśmy...

- Bo tak było, Joe! - był najlepszym, pierwszym chłopakiem, jakiegokolwiek mogłaś sobie wymarzyć.

- Było czy nie... - burknął obojętnie. Widać było, że to co mówił, sprawiało mu ból. Joe z natury był dobrym człowiekiem, nigdy jakoś specjalnie z nikim nie zadzierał i raczej unikał kłótni, więc teraz, w tym momencie, wydał ci się kompletnie obcy. - Zróbmy jak chcesz, zerwijmy - ostatnie słowo było jakby uderzeniem w twarz. Ale to twoja wina, bo go do tego zmusiłaś...

- Joe, przepraszam...nie chciałam, żeby tak wyszło, chciałam ci powiedzieć...

- Trzeba było tak zrobić! - odparł lodowato, a jego oczy ciskały błyskawice. - Gdybyś tylko mi powiedziała, zrozumiałbym to, bo nie mógłbym sprzeciwiać się twoim rodzicom, ale... - urwał, starając się być twardy, choć czułaś, że w środku cierpi. - Ale jakoś dalibyśmy radę, wykorzystalibyśmy jakoś te ostatnie dni, spędzałbym z Tobą całe dnie, tylko ty i ja, rozumiesz? 

- Przepraszam - nie potrafiłaś już zliczyć, ile razy użyłaś już tego słowa, a wiedziałaś, że obojętnie ile razy byś je wypowiedziała, nic by nie pomogły. Były już teraz bez znaczenia. - Nie chciałam tego niszczyć.

- Ale właśnie to zrobiłaś - uświadomił cię szczerze. - Zniszczyłaś mnie i Nas. I to w dodatku w naszą rocznicę.

          Wlepiłaś w niego wzrok, kompletnie zaskoczona. Czy ty aby na pewno dobrze usłyszałaś? Zdezorientowany wzrok Joe, upewnił cię jednak, że na szczęście lub też nie, nie miałaś żadnych problemów ze słuchem.

- Zapomniałaś, huh? - odparł ironicznie. - Oczywiście. 

- Nie Joe, ja...

- Skończ już ______ - poprosił cicho. - Myślałem, że naprawdę mnie... - urwał nagle, po czym dodał: - ...lubisz - zauważyłaś, że nie użył słowa "kochasz"... To był jak kolejny cios w twarz.

- Zaraz mam samolot... - mówiąc to, wlepiłaś wzrok w brukowaną alejkę.

- Dobrze - Joe, westchnął zmęczony. - Nie będę cię już zatrzymywał, leć i nie spotkajmy się już nigdy więcej...

- Joe...

- Pisałem ją do trzeciej rano - wyciągnął z tylnej kieszeni jeansów jakąś złożoną kartkę.

- Co to? - zapytałaś cicho.

- Napisałem ją specjalnie dla ciebie z okazji naszej rocznicy, weź to - wcisnął ci świstek do ręki. - Żegnaj _____ - nie patrząc już na ciebie, opuścił ogród najszybciej jak mógł, byle byś znów nie widziała jego łez.

A ty? Rozłożyłaś kartkę, szybko spoglądając na jej zawartość. Twoje oczy się rozszerzyły, a serce ścisnęło. Upadłaś na ziemię, przyciskając do piersi tekst piosenki. Piosenka, którą Joe napisał dla ciebie o tym jak bardzo cię kocha.

***

- Nie wiem czy to dobry pomysł Joe - zagryzłaś wargę, niepewnie. Zauważyłaś, że drgnął, na dźwięk swojego przezwiska. - Nie rozdrapujmy starych ran, proszę cię...

- To ty je rozdrapujesz, pojawiając się za kulisami... - odparł cicho, patrząc na ciebie smutno.

          Mierzyliście się wzrokiem, rozpamiętując Wasze ostatnie spotkanie w Ameryce. Zabawne. Byliście wtedy tacy młodzi, pełni życia, mieliście własne marzenia. A teraz? Byliście dorosłymi ludźmi ze złamanym sercem. 

Wasz kontakt wzrokowy został przerwany, gdy okropnie głośno zaburczało ci w brzuchu. Joe, chcąc nie chcąc, stłumił śmiech. Spojrzałaś na niego zażenowana.

- Zrobimy tak - zarządził. - Pójdziesz się umyć, a ja w tym czasie wykombinuję coś do jedzenia i potem porozmawiamy, arasso? - byłaś przyparta do muru jakby nie patrzeć.

Pokiwałaś głową, wlepiając wzrok w ścianę. Joe, uśmiechnął się nienaturalnie, po czym opuścił twój pokój. Szczerze? Czarno to wszystko widziałaś. Rozmowa nie zapowiadała się na wesołą, ale mimo swojego pesymizmu, gdzieś tam w środku fruwało stado motyli, które były wręcz różowe, dudniące optymizmem.

          Gorący prysznic był dla ciebie niczym Ziemia Obiecana. Czułaś, jakby wszystkie negatywne myśli i zmartwienia dotyczące tej rozmowy, uciekły wraz ze spływającą wodą. Ubrałaś oferowaną przez Joe bluzę. Była szeroka i długa, prawie, że do kolan. I pachniała nim... Zrobił to specjalnie czy jak?

          Nie wiedziałaś jak długo siedziałaś w łazience, ale wiedziałaś jedno. Że Joe siedział na twoim łóżku w wyblakłym t-shircie, który prawdopodobnie służył mu za górę od piżamy i w dresowych spodniach. Obok niego, na jakiejś tacy, było jedzenie. Oparłaś się o łazienkowe drzwi, przyglądając się jego osobie. Trochę się obawiałaś tej rozmowy. W końcu minęło kilka lat, kto wie, czy teraz nie byliście kompletnie innymi ludźmi? Przecież ludzie się zmieniają...

- Och, już wyszłaś? - Joe nagle się odwrócił. Czyżby poczuł jak swoim wzrokiem świdrujesz jego plecy?

- Ne - przytaknęłaś tylko, kierując się w jego stronę.

Zauważyłaś, że chłopak nie miał już na sobie ani grama makijażu. Jego włosy były lekko potargane i wilgotne, jakby dopiero co wyszedł spod prysznica. Przełknęłaś ślinę.

          Teraz to Joe cię obserwował, choć udawałaś, że tego nie widzisz. Czułaś jego wzrok zarówno na odkrytych nogach, mokrych włosach... Zrobiło ci się odrobinę gorąco. Usiadałaś na skraju łóżka, odchrząkując cicho. W innej sytuacji byłby to idealny scenariusz do filmu romantycznego, ale nie...czekała Was poważna rozmowa.

- Wiesz... - zaczął Joe. - Dużo rozmyślałem od tamtego czasu - spojrzał ci w oczy, przez co spuściłaś wzrok na jedzenie leżące na tacy. Dziwne...odechciało ci się jeść. - I wiem, że pewnie tak myślisz, ale chcę, żebyś wiedziała, że nie nienawidzę cię.

Zaskoczona, uniosłaś wzrok. Joe był poważny, ale wiedziałaś, że nie kłamał. Nie mógłby. Zawsze był z Tobą szczery, oczywiście jeśli chodziło o błahostki, często cię zwodził dla zabawy, ale taka rozmowa na pewno błahostką nie była...

- Dlaczego? - wychrypiałaś cicho. - Zraniłam cię, zostawiłam cię...

- Wiem - westchnął ciężko.

          Przez chwilę panowała kompletna cisza. Nie rozumiałaś sensu tej rozmowy. Skoro Joe cię nie nienawidził, to o czym tu więcej dyskutować? To co było, minęło, to fakt, ale skrzywdziłaś go bardzo mocno, przez co do dzisiaj masz okropne wyrzuty sumienia. I chyba nigdy się ich nie pozbędziesz.

- Jedz _____ - jego łagodny głos, przywrócił cię do rzeczywistości. - Nie przyniosłem tego nadaremno.

- Skąd je wziąłeś? - zapytałaś krótko. Nie miałaś ochoty jeść od tak, ale twój brzuch domagał się porcji jedzenia, więc mimo wszystko sięgnęłaś po zimnego już tosta. Poza tym, była już późna godzina, gdzieś przed 23, więc jak zdobył jedzenie? Włamał się do kuchni czy co?

- Nieważne, po prostu jedz - ponaglił cię, zerkając w bok. - Wiem, że nic nie jadłaś od wielu godzin...
- Komawo - zmusiłaś się do leciutkiego uśmiechu, ale Joe nie mógł go zobaczyć, bo nie patrzył na ciebie. Wbił wzrok w ścianę, rozmyślając jak pociągnąć tę rozmowę tak, by nie rozdrapywać starych ran, choć wiedział, że jest już na to za późno. Gdy tylko cię zobaczył, natychmiast wszystkie smutne wspomnienia wróciły...
- Nie rób tego _____, jebal... - nagle odwrócił głowę, spoglądając na ciebie. W jego tęczówkach zobaczyłaś coś na kształt tęsknoty.
- A-ale co? - wyjąkałaś zdziwiona, przerywając jedzenie. Co takiego zrobiłaś?
- Nie uśmiechają się w ten sposób... - poprosił cicho, a jego twarz wykrzywiła się w lekkim bólu. A jednak widział. Coś zakuło cię w sercu. Myślałaś, że po takim czasie zapomni o tym, co mu zrobiłaś, albo chociaż postara się o tym zapomnieć. Najwyraźniej się pomyliłaś - wciąż to rozpamiętywał.
- Mianhe...
- Nie przepraszaj! - zawołał cicho. - Przepraszałaś mnie już z tysiąc razy!
- Wiem - przyznałaś prosto. - Wiem, że cię skrzywdziłam, nie mówiąc ci o wyjeździe - ciągnęłaś. - Ale byłam tchórzem. Byłam dzieciakiem, który nie znał jeszcze życia i możliwych konsekwencji dla tego, co narobiłam... - to nie tak, że się teraz przed nim tłumaczyłaś. Od tamtej pory, dorosłaś. Gdybyś teraz z nim była, z całą pewnością wyjawiłabyś mu prawdę, zamiast trzymać to w sobie. Ale teraz to nie miało żadnego znaczenia.
          Joe milczał. Naprawdę chciałaś, by się odezwał. By zrobił cokolwiek. Krzyknął ze złości albo powiedział kilka gorzkich słów, jak kiedyś. To zdecydowanie byłoby lepsze od tej okropnej ciszy. Słyszałaś tykanie zegara, które nagle ci uświadomiło, że czas nieubłaganie płynie, a Wy wciąż nie wyjaśniliście sobie wszystkiego.
- Nie pamiętałaś o naszej rocznicy, prawda? - zagadnął po chwili, bawiąc się swoimi palcami.
- Ani - odparłaś szczerze. - Byłam tak przejęta wyjazdem, że kompletnie o tym zapomniałam, przepraszam...
- _____ - ostrzegł cię cicho. Ano, tak. Miałaś już nie przepraszać. Ale tak się nie dało! Powinnaś go przepraszać do końca życia za coś takiego! Może i cię nie nienawidził, ale pewnie i tak żywił do ciebie urazę. Czegoś takiego nie da się od tak wymazać z pamięci...
- Przeczytałaś chociaż tekst piosenki, którą ci zostawiłem? - zapytał nieśmiało, zerkając na ciebie z nadzieją. Pokiwałaś głową, uśmiechając się blado.
- Była piękna, dziękuję...
          Wtedy stało się coś, co sprawiło, że szybko zabiło ci serce. Joe się uśmiechnął. Po raz pierwszy od ostatniego spotkania w Ameryce, po raz pierwszy dzisiejszego dnia, Joe się uśmiechnął. I nie był to wcale wymuszony uśmiech, tylko szczery, z uczuciem uroczy uśmiech, który chwycił cię za serce. Przez sekundę poczułaś się, jakbyś znów była w Ameryce. Tęskniłaś za tym tak bardzo mocno...
- Muszę ci coś powiedzieć... - oznajmił, patrząc teraz na ciebie poważnie.
- O co chodzi? - spojrzałaś na niego z obawą.
- Pewnie uznasz, że jestem szalony... - podrapał się po szyi, nieco zdenerwowany. - Ale wciąż cię kocham _____.... 
          Wszystkiego się spodziewałaś, ale nie tego. Stado motyli jakby za wszelką cenę chciały ulecieć z twojego brzucha, jakby nagle znalazły ujście. Serce zaczęło ci bić jak oszalałe, nie mogłaś nad tym zapanować. Przez ten cały czas, nie tylko również za nim tęskniłaś, ale też go kochałaś... Mimo, że sprawiłaś mu taką straszną przykrość, przez te kilka lat, nie potrafiłaś o nim zapomnieć. Poczułaś, że się rumienisz. Chłopak zauważył twoje zmieszanie i chyba troszeczkę źle to zinterpretował...
- Mianhe...nie powinienem tego mówić - zakłopotał się. - To znaczy...wciąż...wciąż... - nie potrafił nagle skleić poprawnego zdania. - Pierwszej miłości nie można tak łatwo zapomnieć, a ty _____...ty nią byłaś.
          Poruszyły cię jego słowa. Miałaś wrażenie, że los sobie z ciebie kpi, ale daję szansę na lepsze jutro, byś mogła wszystko zmienić na lepsze. Powinnaś to wykorzystać i zrzucić z siebie ten ciężar, czym były wyrzuty sumienia i spokój? 
- _____? - Joe spojrzał na ciebie zmartwiony. Zmartwiony - kiedyś tyle razy się o ciebie martwił, te wszystkie piękne chwile do ciebie wracały z podwójną siłą.
- Przepraszam Joe... - wymamrotałaś bliska płaczu. - Naprawdę zrobiłabym wszystko, żeby cofnąć czas, żebyś nie cierpiał, żebyś znów był mój... - czy to ostatnie naprawę powiedziałaś na głos? 
Zmieszałaś się, gdy zdałaś sobie z tego sprawę. Za to Joe wyglądał, jakby cieszył się, że coś takiego usłyszał z twoich ust. Miałaś idiotyczne wrażenie, że tylko czekał na te słowa od dzisiejszego popołudnia. Uśmiechał się lekko, a jego tęczówki, które zapamiętałaś, że były puste, znów się iskrzyły. Tego było dla ciebie zbyt wiele. Poczułaś jak łzy mimowolnie cisną ci się do oczu.
- Odkąd dowiedziałam się, że jesteś w zespole, za wszelką cenę, chciałam cię spotkać - zaczęłaś cicho, łamiącym się głosem. Chłopak przysunął się odrobinę bliżej, patrząc na ciebie zatroskany. - Chciałam zobaczyć cię chociaż z daleka, bo tak bardzo za Tobą tęskniłam, ale bałam się...
- Czego się bałaś? - Joe był coraz bliżej. Chwycił twój podbródek, zmuszając cię, byś spojrzała mu w oczy. - Powiedz to.
- Bałam się, że mnie poznasz, że znów powiesz mi tak bardzo przykre słowa, jak wtedy, w ogrodzie... - załzawionymi oczami zerknęłaś w jego ciemne tęczówki i już wiedziałaś, że to twój koniec. - Że znienawidzisz mnie jeszcze bardziej... - wyrzuciłaś na wydechu, zanim to się stało.
          Jasna grzywka połaskotała cię po twarzy, a potem coś miękkiego musnęło twoje usta. Przymknęłaś powieki, dając się ponieść temu pocałunkowi, jakby to miał być twój ostatni pocałunek w życiu. Potem Joe może po prostu wyjść i już nigdy się nie spotkacie. Ale tak bardzo tego potrzebowałaś. Potrzebowałaś jego bliskości. Potrzebowałaś prawdziwego Joe, nie L.Joe. Ale czy to było teraz ważne?
          Odwzajemniłaś pocałunek, nieśmiało dotykając jego twarzy. Joe zrobił to samo, z tym, że przyciągnął cię bliżej, praktycznie siedziałaś teraz na jego kolanach. I wtedy poczułaś, że gorące łzy spłynęły ci po policzkach. Wreszcie odnalazłaś spokój. Dzięki niemu.
          Po kilku sekundach, chłopak odsunął się leciutko, by zobaczyć twoją reakcję. Uśmiechnął się czule, wytarł opuszkiem palców twoje łzy, po czym przytulił cię, jakby już nigdy nie miał zamiaru cię puścić.
- Nawet nie wiesz ile razy wyobrażałem sobie tę sytuację - odparł łagodnie. - "I wanna love...Don't hurt me girl" - zanucił cichutko, gładząc cię po suchych już włosach, starając się uspokoić Was obojga. Pociągnęłaś nosem, uśmiechając się do siebie przez łzy. 
- Zostaniesz tu na noc? - poprosiłaś błagalnie.
Nie musiałaś mu dwa razy powtarzać.

***

          Ludzie robią w życiu różne głupie rzeczy. Kłamią, obrażają, zatajają prawdę. Kłamstwo jest często ucieczką od problemów i próbą zamydlenia innym oczu, ale bardzo szybko wychodzi na jaw. Często nie zdajemy sobie z tego sprawy, że ranimy tym najbliższe nam osoby, choć wmawiamy sobie, że to tylko dla ich dobra. To zwykłe tchórzostwo. Wyrzuty sumienia nie pozwalają nam na spokojne przespanie nocy, dręczą nas za dnia. Próbujemy z tym walczyć. Dopiero, gdy ktoś lub coś uświadomi nam, że to co robimy jest złe, że inni wokół nas cierpią, zdajemy sobie sprawę, że kłamstwo było niepotrzebne. Należy być szczerym, bo oszukując innych, oszukujemy samych siebie.

*A i F - system oceniania uczniów w Ameryce. A to najlepsza, a F, to najgorsza ocena.
** Coordi noona - kobieta, która jakby pełni funkcję menadżera, jest jakby "mamą" zespołu, gdy ci są oddaleni od swoich rodzin, czasem pełni funkcję stylistki itp.

Biyu - scenariusz dla ciebie :)

Pewnie czekałaś całe wieki i może już o tym zapomniałaś, ale ja nie - mam nadzieję, że jeśli przeczytałaś ten scenariusz, nie będziesz zawiedziona, że tak długo czekałaś, przepraszam :*