BEAST - Gdy zostanie tatą (Yoseob) część 1

Od kilku tygodni nie czułaś się najlepiej. Ciągle czułaś się zmęczona i rozdrażniona. Bóle brzucha dawały sobie znać o każdej porze dnia i nocy, do tego stopnia, że nie mogłaś myśleć o niczym innym. Jednak nie to najbardziej cię nie zaniepokoiło...

Któregoś dnia postanowiłaś wybrać się do lekarza. Przed wizytą stresowałaś się jeszcze bardziej niż przed klasówką, ale gdy wyszłaś z gabinetu, stres zastąpił szok i niedowierzanie.

Byłaś w ciąży. Powinnaś się cieszyć, ale czułaś się...dziwnie. Nie mogłaś uwierzyć, że w tobie właśnie rozwija się życie. Życie, które za 9 miesięcy będzie w twoich ramionach... To było takie nierealne... 

Gdy wróciłaś do domu, od razu chwyciłaś za telefon. Przygryzając wargę, wybrałaś numer swojego chłopaka.

- Yoboseyo? - odezwał się głos.

- Yoseob? Musimy porozmawiać - powiedziałaś to najspokojniej jak tylko potrafiłaś. Niestety z odwrotnym skutkiem.

-Kazumi? C-co się stało?! Zrobiłem coś nie tak?! - w jego głosie usłyszałaś panikę.

Zaśmiałaś się cicho.

- Nie, głuptasie! Chcę tylko z tobą porozmawiać...

- To i tak nadal brzmi poważnie... - wtrącił, cicho się śmiejąc.

Nie chciałaś potwierdzać jego przypuszczeń. Nie teraz.

- O której kończysz trening? Może wpadniesz na kolację?

-Za godzinkę, może być? - zapytał po chwili.

- Jasne! To, do zobaczenia - odparłaś.

- Arasso! Saranghae!

 - Ja ciebie...też... - mruknęłaś, po czym zakończyłaś rozmowę.

           Odetchnęłaś ciężko. Czułaś, że to będzie trudniejsze niż się wydaje... Byłaś z Yoseob'em już 2 lata. To długo, to fakt. Ale bałaś się jak zareaguje na wieść, że zostanie ojcem. W końcu jest gwiazdą, ma mnóstwo obowiązków i zajęć, a jego czas jest bardzo ograniczony...

Zerknęłaś na zegarek. Zaczęłaś przygotowywać kolację. Na szczęście wczoraj byłaś na zakupach i miałaś wszystko pod ręką, toteż przygotowałaś jego ulubioną potrawę - makaron z sosem z czarnej fasoli. Skupiłaś się na gotowaniu, gdy poczułaś delikatny dotyk na swoich plecach. Uśmiechnęłaś się lekko.

- Ładnie pachnie - skomentował twój chłopak. - To dla mnie? - zapytał słodkim głosem.

Zachichotałaś. Odkąd się poznaliście, dorósł nieco, ale w sercu wciąż był uroczy z mnóstwem ayego.

-  Oczywiście!

Objął cię w pasie, gdy nagle przestałaś się uśmiechać. Wyczuł to, choć nie widział twojej twarzy.

- Coś nie tak? 

Odwróciłaś się do niego spokojnie, odkładając rękawice kuchenne. Spojrzałaś mu w oczy.

- Yoseob, musimy porozmawiać - powiedziałaś otwarcie, ale głos ci zadrżał.

Jego oczy lekko się rozszerzyły.

- Mówisz to już drugi raz... Chcesz...chcesz ze mną zerwać?! - palnął, patrząc na ciebie z rozpaczą.

- Nie, ja...

- Powiedz mi, co zrobiłem źle? - dopytywał. - Kazumi, gdzie popełniłem błąd? - chwycił cię za ręce.

- Nie, nic nie...

- Powiedz mi, proszę - poprosił, robiąc psie oczy. - Obiecuję... 

Nie mogłaś tego znieść. Musiałaś mu to powiedzieć.

- Jestem w ciąży.

Chłopak zamarł. Spojrzał na ciebie, jakbyś zupełnie oszalała. Przypatrywał ci się przez chwilkę, upewniając się, że to nie żart, po czym zapytał:

- Jak to?

- Tak to. Będziesz tatą - szepnęłaś cicho.

Nastała cisza. Nie tego się spodziewałaś. Myślałaś, że jednak się ucieszy, albo chociaż powie, że sobie poradzicie... Ale teraz tylko słyszałaś powolne tykanie zegara i gotujący się w garnku makaron.

- Nie cieszysz się, prawda? - zaryzykowałaś pytaniem, patrząc na niego smutno.

Yoseob nic nie powiedział. Poczochrał dłonią swoje włosy, wzdychając lekko. Przeszedł się tam i z powrotem po kuchni, po czym podszedł do ciebie.

- Jesteś pewna? - zapytał głosem wypranym z emocji. - Zrobiłaś test? Byłaś u lekarza?

- Byłam u lekarza - mówiąc to, sięgnęłaś na półkę, pokazując mu wynik badania.

Chłopak zbladł. Jeszcze nigdy nie widziałaś, żeby wyglądał na tak zdezorientowanego. Niespokojnie zaczął oglądać papier.

- Mianhe... - jęknęłaś. - Wiem co sobie myślisz. Jesteśmy na to za młodzi... W dodatku teraz, gdy wasza kariera nabrała tempa...  

 - A aborcja? Myślałaś o tym? - zapytał poważnie.

Poczułaś się, jakbyś dostała w twarz. Miałaś wrażenie, że się przesłyszałaś... 

- Co ty powiedziałeś?! Żartujesz sobie? - zawołałaś oburzona.

Jak w ogóle mógł pomyśleć o czymś takim?

- Tak będzie lepiej. Dla ciebie i dla mnie... - powiedział automatycznie bez żadnych emocji.

- Chyba lepiej dla ciebie! - krzyknęłaś, a łzy zaczęły pojawiać się w twoich oczach. - Tak ci najwygodniej prawda!?

- Kazumi, ja...

- Gwiazda tak jak ty... To byłby przecież skandal czyż nie? - krzyczałaś na niego, nieświadoma, że z oczu płyną ci łzy. - A myślałam, że jesteś inny!

- Kazumi... - spróbował dotknąć twojej dłoni, ale go odtrąciłaś.

- Nie dotykaj mnie! Widzisz? Nawet nie zaprzeczasz!

- Ale pozwól mi...

- Wynoś się! - zapłakałaś, obkładając go pięściami.

Wygrałaś. Nic więcej nie mówiąc, wybiegł z mieszkania.

Od tamtego wydarzenia minął tydzień. Nie miałaś żadnego kontaktu z Yoseob'em. Czasem jego zespół dzwonił do ciebie zapytać jak się czujesz, ale nie miałaś ochotę na rozmowę z nimi.

Płakałaś każdej nocy. Mimo iż tak bardzo cię zranił, wciąż go kochałaś i nie mogłaś o nim zapomnieć. Chciałabyś...chciałabyś, żeby wrócił.

Następnej nocy znów nie mogłaś spać. Gdy w końcu ci się to udało, obudziło cię głośne walenie w drzwi. Nieco przerażona pobiegłaś otworzyć. Nigdy nie sądziłaś, że ujrzysz taki widok.

Za drzwiami stał Yoseob. Oczy miał czerwone i podpuchnięte, a włosy rozczochrane. Miał na sobie niebieską piżamę w krówki, a na ramiona narzuconą pośpiesznie kurtkę. Wyglądał tragicznie.

-Yoseob, co ty... - zaczęłaś.

- Kazumi, mianhe! - zapłakał. - Byłem głupi! Naprawdę głupi! Pewnie teraz mnie nienawidzisz... 

- Yoseob...   

  Sąsiedzi zaczęli się schodzić na korytarz, sprawdzając, kto zakłóca ich sen. Pośpiesznie wciągnęłaś go do środka.

- Kazumi...

- Co tu robisz? - powiedziałaś ostro. Nie mogłaś patrzeć na jego łzy, ale wciąż pamiętałaś jego słowa. Twoje serce wciąż bolało.

- Wiem, że jestem dupkiem! Chciałem, żebyś zabiła nasze dziecko! Jestem potworem! - pociągnął nosem.

- Nie jesteś... - szepnęłaś cicho.

- Przestraszyłem się - spojrzał na ciebie całkiem przytomnie. - Nie myślałem logicznie... Ale, ale...miałem sen. Ja w nim byłem, ty w nim byłaś...i nasze dziecko. Byliśmy szczęśliwi i... I nie obchodzi mnie, co ludzie pomyślą! Jestem dorosły! 

Jego mowa cię wzruszyła, ale i zbiła z nóg. Chwyciłaś się krzesła, byle nie upaść. Chłopak przytulił cię mocno.

- Mianhe... Obiecuję, że już nigdy cię nie skrzywdzę - pogładził cię po włosach, a ty się rozpłakałaś ze szczęścia. - Tylko daj mi szansę. Damy sobie radę, obiecuję ci to.

- Wierzę ci -  zaśmiałaś się cicho, chwytając jego twarz w swoje dłonie. - Mój mały Yoseob dorósł - pocałowałaś go czule.

Odwzajemnił pocałunek, po czym podniósł twoją koszulkę i delikatnie pocałował w brzuch.

- To będzie dziewczynka - otarł łzy z twoich oczu.

- Skąd wiesz? 

- Po prostu to wiem - uśmiechnął się słodko, po czym znów cię przytulił.

Kazumi - tak jak ci obiecałam, umieściłam twoje imię xD Dodałam również elementy, o które prosiłaś. Mam nadzieję, że ci się spodoba :)

Mam nadzieję, że się nie obrazicie, ale na jakiś czas "zamykam" prośby o konkretne scenariusze :) 
Mianhe!